So, we meet again..

'Een jonger zusje van zeven en een jonger broertje van vijf.' antwoordde ze. Ze had een paar dagen geleden nog met ze gesproken en ze herinnerde zich hoe ze hadden verteld over de dierentuin waar ze heen waren geweest die middag. Toen ze hem weer recht aankeek besefte ze plotseling wat het was dat was veranderd. Hij was nerveus, erg nerveus. Kwam het door de vragen die ze stelde? Of door iets waar hij aan moest denken? Ze keek hem even aan. 'Aiden?' Haar stem was iets zachter, maar dringend. 'Als je ergens niet over wilt praten, of als ik ervoor zorg dat je je ongemakkelijk voelt moet je het zeggen, echt.' Ze zocht in zijn ogen naar een reden waarom hij was omgeslagen, of waarom hij het van haar probeerde te verbergen, maar natuurlijk was hij geen boek dat ze zomaar kon lezen als ze het bekeek.

Aiden glimlachte naar haar. 'Schattig als ze nog zo jong zijn.' zei hij tegen haar. Hij zag hoe de onderzoekende blik eindelijk zijn vaststelling had gedaan en hij wendde zelf zijn blik af. Hij wist niet waarom hij nu zo nerveus was. Maar dit was niet hetzelfde als vertellen dat je een slechte pianospeler bent. Zolang ze maar niet naar zijn ouders, eigenlijk vader, zou hij zich geen zorgen hoeven te maken. Maar natuurlijk had ze het meteen door en hij wist dat het heel wat moeilijker zou zijn om in de toekomst dingen te verstoppen voor dit meisje. Hij hoorde haar iets zeggen en hij wierp haar even een rare blik toe. Dacht ze werkelijk dat zij hem ongemakkelijk maakte? Hij stak zijn hand naar de hare uit en klopte even op de rug van haar hand, hij was zo'n sukkel als het op zo'n gesprekken aankwam. 'Er is niets, en je laat me zeker niet ongemakkelijk voelen.' zei hij tegen haar en sloeg zijn handen weer om zijn beker.

'Ja, ze zijn ontzettend lief,' antwoordde ze, 'ik zie ze alleen niet zo vaak. Ze wonen natuurlijk nog bij mijn vader en zijn nieuwe vrouw, en die wonen nog steeds in Norwich. Maar ik bel wel vaak met ze, en in de vakanties of af en toe in het weekend kan ik erheen.' Ze was een tijdje stil, terwijl zijn woorden in haar hoofd door galmden. Er is niets... Niets? Ze wilde niet te snel tot conclusies springen en dwong zichzelf om hem wat tijd te geven. Hij had er vast een goede reden voor als hij zich zo gedroeg. Ze voelde zijn hand op de hare en voor zijn hand weer weggleed pakte ze die even vast met haar eigen hand. Het was maar kort voor ze weer losliet en eveneens haar handen om haar beker sloeg. Er was iets in haar dat nog steeds zocht naar de reden, maar ze probeerde het tegen te houden, want ze wist dat dat juist het ding was wat het uiteindelijk ongemakkelijk zou maken.

Aiden glimlachte even. Hij was blij voor haar dat ze nog zo'n goed contact had met haar familie. Hij was helemaal alleen, maar misschien was het ook beter zo. Er viel een stilte terwijl ze zijn woorden aan het verwerken was, zich afvroeg of er een bepaalde reden achter zijn woorden zat en nu hij zelf erover nadacht. Niets, als je dat woord dubbel bekeek zat er misschien een betekenis achter ja. Hij keek even naar hun handen toen ze zijn hand vastgreep en hij glimlachte even naar haar. Hij nam zelf aarzelend nog een slokje en keek naar haar. 'Heb jij eigenlijk een studentenbaan?' vroeg hij, om de stilte te doorbreken en hopelijk hun onderwerp naar iets anders af te wenden.

Gemma wilde vragen hoe het met hem zat, maar toen hij vlug naar een ander onderwerp oversprong besefte ze pas echt hoe graag hij van dit onderwerp af wilde en ze ging erin mee. Hoewel hij het had ontkent merkte ze dat dit onderwerp iets met hem deed, en dat was niet positief bedoeld. Tot ze hem iets beter kende zou ze het laten rusten. Echter zou ze het niet vergeten en wist ze van zichzelf dat ze zo graag wilde weten wat hij voor haar verborgen hield dat ze er later, misschien niet vandaag maar zeker een andere keer, op terug zou komen. Ze glimlachte vlug terug terwijl ze haar hand terugtrok en haar haar opnieuw achter haar oor streek. 'Ja, ik werk twee keer per week in de kleine boekwinkel onder mijn appartement. En jij?' antwoordde ze.

Aiden haalde opgelucht adem dat ze gewoon meeging in zijn vraag of ze een werk had. Maar hij kon zien aan de blik in haar ogen dat ze niet van plan was om het op te geven en hij moest zich maar gaan voorbereiden om in de toekomst een antwoord te geven op haar vraag. Ze streek haar haar achter haar oor, een klein maar verlegen gebaar. Hij vond het wel lief overkomen. Het waren zo'n kleine dingen die hem overtuigden om iemand te leren vertrouwen of juist helemaal niet. Hij knikte. 'Dat is makkelijk, zo dicht bij huis.' zei hij met een glimlach. 'Ik werk als babysitter.' zei hij tegen haar. 'Ik ga ze af en toe halen van school en zit soms 's avonds bij hen thuis op te passen.' vervolgde hij.

Gemma knikte. 'Ja, dat is zeker handig. Maar ik vind het ook gewoon heerlijk om daar te zitten, tussen alle boeken.' Ze begon te glimlachen terwijl ze luisterde. 'Wat leuk!' reageerde ze oprecht. Ze paste zelf wel eens op op haar broertje en zusje, maar dat was natuurlijk toch weer anders en het was alleen heel af en toe als haar vader echt niemand anders kon vinden. 'Hoe oud zijn ze?' Ze dronk het laatste slokje nu lauw geworden koffie op en schoof het kopje een stukje weg zodat de serveerster die rondliep het zo op kon komen halen. Met haar hoofd een beetje schuin gehouden keek ze Aiden weer aan, een glimlachje op haar gezicht.

Aiden keek naar haar. 'Zeker als je schrijft in je vrije tijd.' zei hij tegen haar. Hij had lezen en schrijven altijd als een gekoppeld ding gezien. Als je van schrijven hield, hield je hoogstwaarschijnlijk ook van lezen. Hij glimlachte even toen ze zo'n oprechte reactie gaf. 'Ze zijn vijf en drie.' zei hij met een glimlach. Hij hield er wel van als ze nog jong waren, dan waren ze meestal nog schattig en leuk om mee te spelen. Hij schoof zijn beker net zoals zij wat opzij zodat een serveerster deze zou kunnen meenemen als ze zou passeren. Hij grijnsde door haar schuine hoofd en de glimlach die erbij zat, schattig.

Gemma knikte. 'Het heeft in die zin wel met elkaar te maken, ja.' antwoordde ze. Ze merkte hoe het haar opvrolijkte als er een glimlach op zijn gezicht verscheen en ook dit keer kon ze de glimlach die op haar gezicht verscheen niet wegstoppen toen ze naar hem keek. 'Wat lief. Ik moet altijd zo lachen om mijn broertje en zusje,' vertelde ze, 'ze zien alles altijd zo simpel. En elke keer leer ik dingen anders zien door hen. Alsof ze de dingen niet alleen simpeler zien maar ook simpeler maken.' Er viel een korte stilte voor ze opnieuw glimlachte. 'En ze zijn gewoon ontzettend schattig.'

Aiden grinnikte even, blij dat hij op dit moment iets juist in verband had gebracht. Iets waardoor hij slimmer overkwam bij dit slimme meisje. 'Ja, je hebt gelijk.' zei hij met een glimlach. 'En het is ook zo grappig dat ze meteen alles geloven.' zei hij met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. 'Ik heb die kinderen al veel onschuldige leugentjes verteld die ze ook werkelijk geloven.' lachtte hij. Misschien was hij daardoor een slechte babysitter, maar hij vond het wel leuk om kinderen onbenullige dingen te laten geloven. En dat wat zij zei was ook waar. Kleine kinderen maakten je leven veel simpelder, alsof alles heel gemakkelijk was.

Gemma moest lachen, deels door zijn opmerking maar ook deels om de blik in zijn ogen. Hij had helemaal gelijk en hoewel het misschien niet altijd even eerlijk was tegenover de kinderen was het ontzettend grappig. Als het niet om iets echt belangrijks ging, als die kleintjes er geen last van zouden krijgen moest het ook kunnen, toch? 'En het is een verademing om gewoon weer eens rond te rennen met ze, of om spelletjes te spelen.' zei ze met nog steeds een glimlach op haar gezicht. Ze had meer gemeen met Aiden dan ze misschien in de eerste instantie had gedacht en het voelde fijn om weer eens normaal met iemand te praten - en dan niet over werk of de vraag wanneer ze nou nog eens zou komen eten.

Aiden was blij dat hij zo'n glimlach op haar gezicht kon toveren. Hij was altijd blij als de mensen rondom zich gelukkig waren, daar werd hij zelf ook blij van. Hij glimlachte even door wat ze zei. Daar kon hij zichzelf ook in vinden. Hij vond het altijd leuk om met die kinderen spelletjes spelen. Zeker piraatje, dat was zijn favoriet. 'Ja, het is inderdaad nogal leuk om je volledig te laten gaan bij die kinderen.' zei hij, met een glimlach die hij niet meer kon wegkrijgen van zijn gezicht. Het viel hem op, dat er tussen hem en Gemma nog geen pijnlijke stiltes gevallen waren. Het klikte echt goed met dit meisje.

Gemma was even stil terwijl ze uit het raam keek, maar toen ze Aiden's blik weer ving, glimlachte ze en kwam ze met een totaal nieuwe vraag. 'Als je zou mogen kiezen, en je hoeft niet op kosten of dergelijken te letten, naar welk land zou je dan op reis willen?' Ze wist dat het een beetje opeens kwam, maar dat gebeurde als je met haar in gesprek was. Gemma's bureau mocht dan nog zo geordend zijn dat je er misselijk van werd, haar hoofd waren chaotisch terwijl er ideeën en gedachten in rondspookten tot diep in de nacht. Ze keek opnieuw even vlug naar buiten, naar de grauwe, bijna donkergrijze lucht nu en bedacht zich dat ze blij was binnen te zitten in dit weer, voor ze zich weer omdraaide zodat ze Aiden recht aan kon kijken.

Aiden keek nieuwsgierig op toen ze een vraag stelde die helemaal niets met het gesprek te maken had. Hij keek haar lichtelijk verbaasd aan. Hij vond het wel leuk dat ze zo een verrassend persoon was. Iemand die je constant wist te boeien. Hij dacht even na, maar hij had zo wel zijn persoonlijke favoriet. 'Als ik echt zou kunnen kiezen, zou ik graag naar Australië gaan.' zei hij met een glimlach om zijn lippen. 'En jij?' vroeg hij nieuwsgierig, Ze had nu zijn interesse gewekt, voor dit onzinnige thema.

'Australië? Interessant...' mompelde Gemma met een knikje. Ze zag de interesse toenemen in zijn ogen toen ze opkeek en zijn blik ving. 'Sorry voor de plotselinge verandering van onderwerp, trouwens.' Ze glimlachte verontschuldigend. 'Ik?' vervolgde ze langzaam, nadenkend. 'Ik weet het niet. Ik zou naar zo veel verschillende plekken willen gaan als ik kon. Er is zoveel te zien. Als ik genoeg geld had zou ik de wereld afreizen.' Even verdronk ze in haar gedachten, maar toen keek ze hem glimlachend aan. 'Erg hè, ik kan zelf niet eens antwoord geven op mijn eigen vraag.' Ze trok wat aan de mouwen van haar trui om haar handen, die alweer koud waren geworden, op te warmen.

Aiden glimlachte even toen ze verrast reageerde op zijn antwoord. Dat had ze waarschijnlijk niet achter hem gezocht. Hij glimlachte even naar haar. 'Is geen enkel probleem.' zei hij met een glimlach om zijn lippen. 'Ik vind het wel grappig.' voegde hij er nog aan toe. Hij wachtte geduldig af tot ze zou antwoorden op zijn vraag. 'Hm, de wereld afreizen.' zei hij zacht. 'Ja, dat lijkt mij ook wel fantastisch. Elk land eens bezoeken.' zei hij tegen haar. Maar het was duur, veel te duur. Dus het zou waarschijnlijk bij dromen blijven. Hij grinnikte even toen ze zei dat ze niet eens kon antwoorden op haar eigen vraag.

Het spijt me dat ik er tussen kom. Aiden de laatste reactie op onze meeting was van mij op 1 november. Zou je alsjeblieft weer eens kunnen reageren?

'Niet dat ik dat snel zie gebeuren,' vervolgde Gemma nuchter, maar ze glimlachte, 'maar dromen kan geen kwaad, toch?' Ze verstrengelde haar vingers met elkaar en keek er even naar voor ze hem weer aankeek. 'Ik zal je iets zeggen,' zei ze glimlachend en met een lichtjes geamuseerde ondertoon in haar vriendelijke, vrolijke stem, 'als ik de loterij win ga ik op reis, en dan mag je mee. De wereld zien.' Het was een grap, maar de droom bleef in haar hoofd zitten, dan wist ze dat ook wel.

Dawn schreef:

Het spijt me dat ik er tussen kom. Aiden de laatste reactie op onze meeting was van mij op 1 november. Zou je alsjeblieft weer eens kunnen reageren?

woeps, sorry ;p
-
Aiden glimlachte even naar haar. 'Ook niet rijk genoeg om de wereld rond te reizen?' Het was meer een retorische vraag omdat hij dat uit haar antwoord al duidelijk kon opmaken. Hij knikte. 'Zolang je maar niet ligt te dromen tijdens je cursussen psychologie want anders kan je met me zoeken naar iets nieuws.' zei hij met een glimlach. Hij schoot even in de lach toen ze zei dat hij mee mocht gaan als ze de loterij won. 'Oké, daar houd ik je nog aan. En als ik die win mag je ook met mij mee.'