Hello, awesome to meet you.

Aiden liep een koffiezaakje in, nouja, het koffiezaakje eigenlijk. Boven het gebouw hing het grote logo van Starbucks. Hij was altijd al benieuwd geweest naar koffie van dit merk, dat schijnt zoveel beter was dan al de rest en het was natuurlijk ook cool om ermee gezien te worden. Alle beroemdheden liepen altijd hun rond met hun bekertje starbucks. Hij liep naar binnen en keek even om zich heen. Het was redelijk druk, wat te verwachten was. Hij ging achteraan in de rij staan terwijl hij naar een lichtgevend bord keek met honderden soorten koffie erop. Hij krabde even aan zijn haar en trok zijn wenkbrauw op. Wat moest hij in godsnaam kiezen?

Rustig liep Dawn naar het koffiezaakje bij haar op de hoek. Zeg maar koffiezaak, want zodra ze binnen liep rook ze de geur van een lekkere Frappuccino. Terwijl Dawn achteraan in de rij aansloot was ze in haar hoofd al aan het bedenken wat lekker zou zijn. Ze besloot om toch voor haar gebruikelijke Frappuccino caramel en een Double Chocolate Brownie te gaan. Nadat ze had afgerekend wou ze naar haar gebruikelijke tafeltje lopen maar dat bleek al bezet te zijn. Aangezien het ongelooflijk druk was, en er geen ander tafeltje vrij was, besloot ze om toch maar naast de jongen te gaan zitten die aan haar tafeltje zat. 'Hi!' zei ze tegen de aantrekkelijke jongen die haar tafeltje bezet had,'Is deze stoel nog vrij?' vroeg ze, wijzend op de stoel tegenover hem.

Aiden had zelf een simpele koffie met wat chocoladesmaak genomen. Naar het schijnt was dat ook heel lekker soms. Hij liep naar één van de laatste lege tafeltjes en ging zitten. Hier had hij een goed uitzicht over de hele koffiezaak. Ze bleven nieuwe mensen binnenkomen terwijl hij af e toe nipte van zijn koffie. Hij keek op toen er een meisje naar hem toekwam en vroeg of ze bij hem mocht zitten. Hij knikte en schoof wat op zodat ze plaats had. 'Hello! Natuurlijk, ga maar zitten.' zei hij met een glimlach en nam nog een slokje van zijn koffie. Er zaten buiten hem nog meerdere mensen alleen, maar hij zag het als een compliment dat het meisje naast hem wou komen zitten.

Dawn was ongelooflijk blij dat ze toch nog een plaatsje had kunnen vinden. Met een grote glimlach ging ze zitten en begon ze afwezig aan haar muffin te pulken terwijl ze naar Aiden keek. Het was stil. Er was geen gesprek bezig tussen hun. Daar moest verandering in komen, en nu. 'Zeg Aiden,'vroeg ik,'Wat doe jij om je brood te verdienen?' Ik was zeer benieuwd wat zo'n knappe en sympathieke jongen zou kunnen doen om brood op de plank te krijgen. Vast iets spectaculairs. Zo spectaculair dat hij mij, als schrijfster, maar saai en gewoon zou vinden. Terwijl Aiden uitlegde waar hij werkt nam ik een grote slok van mijn Frappuccino en liet ik de smaak van de ijskoffie door mijn lichaam stromen. Vermengd met de brownie was die smaak overheerlijk.

Aiden grijnsde even naar het meisje toen ze bij hem kwam zitten. Ze zag er enthousiast uit, iemand die spontaan een glimlach op je gezicht kan toveren. Hij nam nog een slokje van zijn koffie en keek op toen ze iets tegen hem zei. 'Hm, ik werk als babysitter.' zei hij. 'Een hele drukke, slechtbetaalde maar leuke job.' legde hij uit aan haar. Met babysitten verdiende je nooit het grote geld, maar het was genoeg om zijn kleine appartementje te onderhouden. Voorlopig was het toch nog genoeg, maar hij wist dat hij in de nabije toekomst iets anders zou moeten gaan zoeken. 'En jij?' vroeg hij aan haar.

'Jij hebt misschien een saaie job, al vind ik van niet, maar die van mij is nog veel saaier. Ik ben een schrijfster.' zei ze. 'Ik vind het een heel leuke baan maar de meeste mensen vinden het maar al te saai. Ik heb al één boek uitgebracht en ben nu bezig aan een twee keer tien boeken kinderserie,' toen ze zijn onbegrijpend gezicht zag legde ze het uit,' De serie heet: 'Ooit was ik een...' en ik heb dan tien boeken voor de meisjes, en tien boeken voor de jongens. Ik vind het het leukste werk wat er bestaat maar andere mensen zien het niet echt zitten om uren achter een bureau in je huis te zitten,' Dawn vond Aiden wel leuk. Hij was spontaan en ook erg sympathiek. Aiden is zo'n jongen die Dawn na een tijdje wel in vertrouwen zou durven nemen. Na een tijdje. Niet direct. Aiden zou wel eens de jongen kunnen zijn waar zij een relatie mee zou willen beginnen. Later. Nu nog niet.

Aiden keek naar haar en keek met een geinteresseerde blik. 'Oh, een schrijfster hé? Ik ken ook een meisje hier uit London die ook schrijft.' zei hij met een glimlach. Hij keek haar even nieuwsgierig aan toen ze begon te vertellen over de boeken die ze al geschreven had. Hij luisterde aandachtig naar de uitleg die ze gaf. 'Hm, het lijkt erg interessant' zei hij met een glimlach. 'Je moet me eens een stukje laten lezen.' vervolgde hij. 'Volgens mij is het niet saai om je creativiteit neer te schrijven.' Hij had altijd bewondering gehad voor schrijvers, die dingen konden bedenkeen waar hij zelfs geen idee van had.

'Dan heb jij geluk,' zei ze,' Ik heb namelijk een manuscript van mijn boek in mijn tas zitten.' Ze zette haar tas op haar schot en begon er in te graaien. Eerst haalde ze er een pen die ze op haar schoot legde. Daarna een notitieblok en uiteindelijk voelde ze het 472 pagina's tellende manuscript. Ze haalde de dikke bundel papier uit haar tas en legde hem op tafel. 'Hier, neem maar mee. Ik heb er nog genoeg thuis liggen dus deze mag je hebben. Er is zelfs nog een voordeel aan verbonden,' zei Dawn mysterieus,'Mijn gegevens staan aan de binnenkant dus als je nog eens contact wilt opnemen na vandaag... Je weet wat je moet doen!' Dawn glimlachte. Aiden was, ze bleef het maar opmerken, een zeer sympathieke jongen. Ze begon zelf over het contact omdat zij hem nog een wilt ontmoeten. Of het wederzijds is weet ze niet.

Aiden glimlachte even toen ze zei dat ze er eentje bij zich had. Hij nam het grote manuscript aan en bladerde er even door. 'Dankje, dan heb ik nog wat leuks om te lezen.' zei hij met een grijns. Hij pakte zijn rugzak en stak die erin. 'Ik geef hem wel terug hoor als ik hem gelezen heb. Het is tenslotte de jouwe.' Hij schoot even in de lach. 'Maak je geen zorgen, ik neem nog wel contact met je op. Ik vind je gezellig om mee te praten.' gaf hij eerlijk toe. Hij nam de pen van haar schoot en krabbelde zijn nummer op de rug van haar hand. 'Hier, als je een bericht van deze nummer krijgt weet je dat ik het ben.' Hopelijk kon ze het lezen, want hij had niet echt een mooi geschrift.