So, we meet again..

Aiden kwam aan in de gezellige kleine tearoom. Er waren hier best veel mensen, die allemaal een kopje koffie, een warme chocomelk of zelfs een wafel of ijsje aan het eten waren. Hij kreeg er zelf honger van. Hij had Gemma nog niet gezien, tot zijn eigen verbazing was hij eens op tijd. Hij had haar gisterenavond een bericht gestuurd met de vraag of ze nog eens konden afspreken. Hij vond haar wel een leuk persoon om mee te praten en hun eerste ontmoeting was nogal abrupt afgebroken. En natuurlijk had ze het zelf ook nog voorgesteld om eens af te spreken. Hij zocht een leeg tafeltje aan het raam zodat hij wat zicht op de straat had en ging zitten met zijn rug naar de deur. Hij tokkelde even op het tafeltje terwijl hij naar buiten keek.

Met de druppels van de herfstregen nog in haar haren en op haar jas liep Gemma de kleine tearoom binnen. Er klonk gerinkel van een belletje en ze stond even stil nadat ze de deur achter zich dicht had gedaan om van de warmte te genieten. Ze keek zoekend rond, nog een beetje buiten adem omdat ze zich zo snel uit de regen had willen haasten, kijkend of ze Aiden al zag zitten. Na even vonden haar ogen hem, zittend aan een tafeltje bij het raam. Ze glimlachte even en liep toen tussen de andere tafeltjes door naar hem toe. 'Hi.' Ze schoof de stoel tegenover hem naar achteren en kwam naast hem zitten, waarna ze haar tas neerzette en haar natte jas uittrok. 'Hoe is het?'

Aiden keek op toen er een belletje rinkelde en er iemand binnenkwam. Hij keek even achter zich en zag dat het Gemma was. Al snel had ze hem zien zitten en kwam ze zijn kant op. Hier en daar zaten er regendruppels in haar haar en op haar jas. Hij glimlachte zelf ook toen ze zo blij tegenover hem kwam zitten. Zijn gsm, die hij op tafel had laten liggen stak hij weer in zijn achterzak en hij keek even naar haar. 'Goed.' zei hij blij. 'En met jou?' vroeg hij. Hij keek even naar de kaart die tussen hen beiden in lag. 'Ik heb nog niets besteld, ik besloot te wachten op jou.' zei hij met een grijns om zijn lippen.

Gemma glimlachte. 'Ook goed. Sorry dat ik wat later was, ik moest het laatste stukje van een essay afschrijven en de printer had een beetje een identiteitscrisis.' Ze streek even door haar haar en langs haar gezicht om de druppels weg te vegen en wierp toen een blik op de menukaart. Ze hoorde wat hij zei over het wachten en keek op. 'Dankje, dat was erg lief van je.' Ze hield haar hoofd een beetje schuin, zodat ze kon lezen wat er allemaal op de kaart stond. 'Ik denk dat ik gewoon een latte neem. Dan kan ik in ieder geval een beetje opwarmen.' De grijns op zijn gezicht werkte aanstekelijk en ze moest zijn lach wel beantwoorden. Ze trok de mouwen van haar trui iets omlaag zodat ze haar handen erin kon verstoppen, een oude gewoonte die ze al van kinds af aan had gehad. 'En, doe je nog steeds kunstgeschiedenis?' Vroeg ze als grap, aangezien het nauwelijks een week geleden was dat ze elkaar op het plein voor de universiteit hadden gezien.

Aiden grijnsde even naar haar. 'Het is niet erg hoor.' zei hij toen ze zich verontschuldigde. 'Meestal zijn de rollen omgekeerd, dus ik hoop dat je niet boos op me word als ik eens te laat kom.' zei hij met een onschuldige blik op zijn gezicht. Hij wierp net zoals haar een blik op de menukaart en keek even nieuwsgierig naar wat er op de menu stond. 'Hm, ik drink meestal iets anders. Maar ik ga je vertrouwen en hetzelfde eens proberen.' zei hij en riep iemand om te bestellen. Hij bestelde voor hen beiden en richtte zijn blik weer op haar. De glimlach op haar gezicht maakte hem blij, hij vond het altijd leuk als hij zag dat mensen gelukkig waren. Hij grinnikte even door haar ritueel van het handen verstoppen. 'Als je nog een grotere trui nodig hebt om je te verstoppen, moet je het maar vragen.' zei hij met een lachje om zijn lippen. Hij schoot in de lach toen ze vroeg of hij nog steeds kunstgeschiedenis deed. 'Jaja, ik doe nog steeds hetzelfde. Het is redelijk interessant. Dit is het langste dat ik tot nu toe al heb uitgehouden.'

Gemma trok geamuseerd haar wenkbrauwen op. 'O, een waaghals.' Een glimlachje verspreidde zich langzaam over haar gezicht. Ze ontspande een beetje nu ze gewoon rustig zat en niet meer aan haar schoolwerk hoefde te denken. Haar blik gleed even naar haar handen en ze haalde ze vlug weer tevoorschijn uit haar mouwen na zijn opmerking. 'Ja, dan kan ik die ook uitrekken.' Maar ze glimlachte en knikte toen hij vertelde dat hij het nog steeds volhield bij kunstgeschiedenis. 'Nou, misschien heb je echt beet dit keer. Wat moet je allemaal doen?' Ze keek even naar buiten, naar hoe de druppels de ramen naast hen langzaam bedekten en hoe de lucht steeds een tintje grijzer werd. Als vanzelf, zonder dat ze het zelf doorhad, trok ze de mouwen van haar trui weer over haar handen voor ze haar blik van het raam afwendde en weer op Aiden richtte.

Aiden grijnsde naar haar en wiebelde even met zijn wenkbrauwen om aan te geven dat hij een waaghals was, echt wel. Hij grinnikte toen ze haar handen snel weer tevoorschijn haalde uit haar trui. 'Te laat,' begon hij, 'Ik heb het toch al gezien.' zei hij tegen haar. Hij glimlachte. 'Gelukkig maar dat uitgerekte truien weer mode is tegenwoordig.' Hij dacht even na toen ze vroeg wat hij allemaal moest doen bij Kunstgeschiedenis. 'Ik zie vooral hoe de verschillende soorten kunst ontwikkeld zijn doorheen de jaren en dan gaat het ook over de kunstenaars die erachter zitten natuurlijk. Vooral hun verhalen zijn interessant, wat ze hebben meegemaakt in hun leven dat ze zo'n afgrijselijke dingen zijn beginnen maken.' zei hij tegen haar. Hij zweeg even toen er iemand hun bestelling kwam brengen en keek even naar de twee latte's die voor hen stonden. Hij rook even, het rook al heerlijk dus dat was geen slecht begin.

Gemma haalde haar schouders op. 'Ik kan je met zekerheid vertellen dat ik geen idee heb wat mode is tegenwoordig. Ik heb het gewoon snel koud.' Ze sloeg haar handen, die zich opnieuw half verstopte in haar mouwen, om de dampende kop die het net gebracht was en zuchtte gelukzalig. 'Ik weet niet hoe ik dagen als deze zou moeten overleven zonder koffie.' Zei ze, waarna ze voorzichtig van de koffie nipte om te kijken hoe heet die was. Even later keek ze weer op. 'Het klinkt echt interessant. Daar kan je mij nog wat over bijbrengen.' Ze was nooit een kei in vakken als tekenen en muziek geweest. Ze vond kunst vaak prachtig om naar te kijken en muziek om te luisteren maar zelf was ze, behalve haar schrijfwerk, niet zo creatief aangelegd. Maar het leek erg bij hem te passen, al kon ze daar natuurlijk eigenlijk nog niet zo veel over zeggen aangezien ze hem pas net kende. 'En maak je zelf ook kunst? Of bekijk je het liever alleen?'

Aiden grinnikte even. Dat was natuurlijk wel een leugen, elk meisje hield zich wel bezig met mode, toch? Ach, hij had het al vaak op van die gigantische reclameborden gezien hoe de modellen die eropstonden alleen maar een grote trui aanhadden ofzo. 'Dat kan ook natuurlijk, wat ben je toch praktisch ingesteld.' zei hij met een glimlach en pakte de beker die er nog over was en blies er even op zodat hij zich niet zou verbranden. Hij nam een slokje en voelde de warme drank meteen door zijn lichaam glijden. 'Je hebt volledig gelijk.' zei hij, de koffie gaf hem warmte om de dag te overleven. Anders had hij al ondergekoeld geweest. Hij glimlachte. 'Natuurlijk, op voorwaarde dat jij me ook wat bijbrengt over die psychologie van je. Dat lijkt me ook erg interessant.' Hij schudde zijn hoofd toen ze vroeg of hij zelf een kunstenaar was. 'Nee, absoluut niet.' zei hij. 'Mijn tekeningen zijn gelijkend met die van een driejarige. Dus ik houd het op bekijken.' zei hij met een glimlach. 'En jij?'

Gemma grinnikte toen ze hem zo hoorde praten. 'Daar kom ik misschien nog wel eens op terug. En in dat geval zou ik maar uitkijken als ik jou was, straks ga ik je als oefenpatiënt gebruiken.' Ze streek een haarlok terug achter haar oor toen die haar in de weg zat en klemde haar hand toen weer om de koffiebeker. Ze keek hem even aan, misschien een beetje schattend, alsof ze zich afvroeg hoeveel ze hem moest vertellen. Toen schudde ze langzaam haar hoofd met een flauwe glimlach op haar gezicht, alsof hij net een grap had gemaakt. 'Nee, tekenen is niets voor mij. Binnen de lijntjes kleuren was nog oké, maar bij normaal tekenen breng ik het er ook niet zo goed van af, hoor.' Ze was even stil en nam vlug een slokje koffie om haar stilte te verklaren. De hete drank spoelde alle stress uit haar lichaam weg en na even keek ze weer op. 'En verder?' vroeg ze om een beetje van onderwerp te veranderen. 'Wat doe je dan als je thuis bent en niet echt iets te doen hebt?'

Aiden grinnikte even toen ze zei dat hij nog een oefenpatiënt zou kuunnen zijn. 'Ik neem het als compliment op dat je me gek genoeg ziet om een patiënt te zijn van je.' zei hij met een brede grijns. Hij zag hoe ze hem aankeek op een manier waarom ze zich afvroeg of hij wel te vertrouwen was. Hij grinnikte even. 'Binnen de lijntjes kleuren ja, dat gaat nog maar net.' zei hij met een lachje om zijn lippen. Hij keek even de andere kant op toen ze vroeg wat hij verder nog deed als hij alleen thuis was. Waarschijnlijk zou ze het belachelijk vinden. Hij grijnsde even. 'Ehm, als ik echt niets te doen heb speel ik soms piano, maar ik ben nog maar een beginneling.' zei hij zacht. 'Heb jij zo geen hobby's?' vroeg hij, om het onderwerp naar haar af te wenden.

'Gek is misschien niet het woord dat ik bedoel,' zei ze met een beetje een afwezig glimlachje, maar ze ging er niet verder op in. In plaats daarvan nam ze een slokje koffie en keek ze hem aan. Juist toen ze dacht dat zij weer degene was die de vragen stelde draaide hij de rollen om. 'Jawel,' antwoordde ze ontwijkend. Ze keek even naar haar koffie voor ze antwoord gaf al was haar glimlach iets kleiner geworden, en bijna een beetje verlegen. 'Ik schrijf vaak.' Haar stem was eveneens zachter, maar helder genoeg om duidelijk hoorbaar te zijn in de tearoom. Ze was een tijdje stil. 'Hoe lang speel je al piano?' Ze gooide vlug een wedervraag in het gesprek, voor hij de kans had er meteen over door te vragen. Ze streek door haar haar, zogenaamd om te voelen of het nog nat was maar eigenlijk was het meer bedoeld om haar wat te doen te geven.

Aiden keek even naar haar, met een vragende blik in zijn ogen. Hij vroeg zich af wat ze ermee bedoelde. Maar ze nam een slokje koffie en hij besloot zelf ook om er niet over door te vragen. Hij grijnsde even door haar ontwijkende toon. Zij had net zo min als hij zin om over zichzelf te praten. Hij dacht na over wat hij kon antwoorden op haar antwoord van schrijven, maar voor hij iets kon zeggen vroeg ze al naar zijn pianoding. Hij keek even uit het raam, nadenkend hoe hij haar vraag zou kunnen antwoorden. 'Ehh, een paar jaar. Maar omdat ik er niet zo mee bezig ben is het nog niet veel verbetert.' zei hij snel, ondanks dat hij er liever geen antwoord op gaf, had hij ergens wel het gevoel dat ze hem niet zou uitlachen. 'Over wat schrijf jij?' kaatste hij een vraag terug, om het onderwerp opnieuw af te wenden.

Zowel Gemma's blik als de toon van haar stem was serieuzer geworden en ze knikte begrijpend. Ze zocht naar iets om te zeggen op zijn antwoord maar hij draaide het gesprek weer om. Aha. Dus zo wilde hij het spelen. Als ze allebei liever niet te veel over zichzelf wilden vertellen moest het maar stukje bij beetje. Ze glimlachte heel flauwtjes in zichzelf voor ze antwoord gaf. 'Heel veel. Voornamelijk fictie, korte verhalen...' Ze haalde haar schouders kort op. 'Waarom ben je er niet zoveel mee bezig?' vroeg ze op haar beurt weer. 'Heb je niet genoeg tijd?' Haar blik greep zich weer vast in die van hem.

-
Sorry, heel kort, maar ik zit op de iPad en ik moet nu naar klimmen. :'D

Aiden zag hoe haar gezicht een serieuze blik aannam. De flauwe glimlach op haar gezicht gaf aan dat ze begreep wat zijn bedoeling was, hij zelf vond het ook wel een beetje grappig dat ze beiden het gesprek afwenden om niet over zichzelf te moeten praten. Hij knikte toen ze vertelde dat ze vooral fictie schreef, dit was samen met actie zijn favoriete genre van boeken om te lezen. Als hij dan al een boek las, want echt zo'n grote lezer was hij niet echt. Hij schudde zijn hoofd. Misschien was het wel eerlijk zo, een antwoord voor een antwoord. 'Ik weet het niet. Ondanks dat zo'n soort muziek wel mooi is, is het toch redelijk nutteloos. Daarom ben ik er niet veel mee bezig.' legde hij uit tegen haar. 'Laat je je verhalen ook lezen aan anderen?'

Gemma schudde snel, misschien iets te snel, haar hoofd. 'Nooit.' Het klonk afstandig en kortaf en toen ze dat een paar seconden later besefte schudde ze langzaam haar hoofd. 'Sorry, ik bedoelde het niet gemeen. Het is meer dat het redelijk persoonlijk is en,' ze haalde haar schouders op met een glimlachje, 'het is toch niet erg goed.' Ze was even stil. 'Misschien is het ook wel nutteloos. Maar ik gebruik schrijven om dingen van me af te zetten, het biedt me rust. Misschien is dat wel het nut van muziek. Misschien heeft het in de eerste instantie geen nut voor anderen maar wel voor jezelf.' Haar toon was een beetje vragend, tenslotte wist zij eigenlijk ook niet zo goed waar ze het over had.

Aiden keek haar even verbaasd aan. Dat was redelijk duidelijk geweest, maar hij zou haar in de toekomst nog wel zover krijgen om haar verhalen eens te laten lezen aan hem. Het had hem nieuwsgierig gemaakt. 'Niemand heeft je verhalen al gelezen?' vroeg hij. Hij gaf er verder geen commentaar op, maar verhalen schreef je toch zodat anderen het zouden lezen? Zodat je beroemd zou worden? Niet dat hij er zo happig op was om zijn muziek zomaar te laten horen aan iedereen, maar dat kwam gewoon door het feit dat hij verschrikkelijk slecht was. Hij knikte even, hij kon zichzelf wel vinden in haar woorden. 'Hm, misschien heb je wel een punt ja.' antwoordde hij. Hij had zich nog nooit echt kunnen uitleven in muziek, maar misschien kwam dat gewoon omdat hij nog niet de juiste liedjes had gevonden.

Gemma schudde haar hoofd opnieuw. 'Nee, nog niemand.' Ze was even stil terwijl ze een slokje koffie nam. Toen zuchtte ze. 'Ik denk gewoon...' Ze aarzelde even voor ze verder ging. Ze wist heus wel wat het eigenlijk was, al probeerde ze zichzelf voor te houden dat ze gewoon nog veel te verbeteren had. Ze wist heus wel dat ze ontzettend slecht met kritiek om kon gaan en ze wist heus wel dat als ze ooit beter wilde worden ze haar verhalen echt wel zou moeten laten lezen. 'Ik denk gewoon dat er nog nooit iemand is geweest die ik genoeg vertrouwde om het te laten lezen.' Ze keek hem even aan voor ze haar blik weer op de koffie richtte en er wat in roerde met het lepeltje. 'Speel jij wel eens voor andere mensen dan?' Vroeg ze snel, voor hij zelf door kon vragen.

Aiden knikte even, hij vond het raar maar hij begreep het wel. Misschien zag ze het gelijkaardig met een dagboek en dat liet je ook aan niemand lezen. Hij keek naar haar en wachtte tot ze haar zin zou afwerken. Ze begon maar stopte om verder na te denken hoe ze haar woorden moest verwoorden. Hij richtte zijn blik even naar buiten, om haar niet op te jagen. Hij keek weer naar haar toen ze begon te praten. Hij wou net vragen of er geen beste vriendinnen waren aan wie ze het kon laten lezen maar ze bracht het onderwerp weer naar hem. 'Ehm, nee. Meestal ontwijk ik het, maar als ze echt blijven aandringen speel ik iets heel klein en gemakkelijk.' zei hij met een glimlach.

Gemma begreep niet helemaal hoe ze hier gekomen was. Jarenlang was haar schrijfwerk bijna een verboden onderwerp van gesprek geweest voor iedereen die ze kende, en nu zat ze hier met een jongen die ze pas net kende in een café een van de dingen waar ze het meest om gaf te bespreken. Maar het was zo soepel gegaan, zo vanzelfsprekend. Het had geen moment echt ongemakkelijk gevoeld, maar misschien kwam het ook omdat ze hun spelletje bleven spelen en ze op die manier ook dingen over hem te weten kwam. 'Zou je iets voor mij durven spelen?' Ze aarzelde even maar glimlachte voorzichtig maar ook een beetje nieuwsgierig. Ze wilde hem niet opjagen, maar ze werd wel nieuwsgieriger. Ze wist dat hij zich waarschijnlijk ook zo voelde. Ze plukte afwezig wat aan de mouwen van haar trui, maar bleef hem wel aankijken.

Er viel weer een kleine stilte tussen hen en Aiden nam nog een slok van zijn koffie om zich toch ergens mee bezig te houden, straks werd die nog koud. Het was buiten nog steeds winderig en hij had absoluut nog geen zin om daardoor naar huis te gaan. Maar hij hoopte dat hij hier nog even zou kunnen blijven zitten. Het klikte goed met Gemma, daar was hij blij om. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door haar stem die vroeg of hij voor haar iets zou willen spelen. 'Misschien, op voorwaarde dat jij me iets laat lezen.' zei hij met een glimlachje om zijn lippen. Hun spelletje mocht nog wel even doorgaan, hij wou nog veel over haar te weten komen en hij wist dat dit de beste manier was daarvoor.

Die had ze kunnen zien aankomen. 'Ik vroeg alleen of je het zou durven,' zei ze snel, maar ze zuchtte, glimlachte een klein maar bedenkelijk glimlachje en vervolgde rustig, 'maar, ik zal erover nadenken.' Hij wist net zo goed waar hij mee bezig was als zijzelf en ze moest eerlijk toegeven dat ze het niet zo erg vond. Ze was de eerste om toe te geven dat ze moeilijk persoonlijke dingen vrijgaf aan anderen, maar hij maakte het makkelijk en zelfs leuk. 'Heb je altijd al in Londen gewoond?' Ze wilde het onderwerp even helemaal omgooien, maar ze wist dat zijn voorwaarde in haar hoofd zou blijven zitten, dat ze die heus niet zomaar zou vergeten. Deze vraag was bijna praktisch. Aangezien ze zelf nog niet zo lang hier woonde, enkele maanden pas, wist ze nog niet precies waar alles was en mocht ze een keer echt iets nodig hebben of, je wist maar nooit, verdwalen, dan kende ze in ieder geval iemand die zijn weg in de stad wel kende.

Aiden keek naar haar. 'Natuurlijk zou ik het durven. Nu ik weet dat je het weet en je niet om me gelachen hebt denk ik wel dat ik het je zou durven tonen.' zei hij met een mysterieuze grijns. Hij knikte toen ze het onderwerp afsloot met haar nadenken. Haar vraag of hij al de hele tijd in London heeft gewoond maakte hem zenuwachtig, niet dat hij van plan was om dat te tonen. Nee, dat kon hij na al die tijd al heel goed verbergen. 'Ja, al heel mijn leven in Londen. En jij?' vroeg hij met een nieuwsgierige ondertoon in zijn stem. Hij vond al de hele tijd dat ze een soort toon had die hij niet kon thuisbrengen, niet van Londen maar van ergens anders.

Gemma moest een beetje lachen om de grijns die op zijn gezicht was verschenen. 'Ik zei al: waaghals.' was haar respons. Ze keek hem onderzoekend aan terwijl hij antwoordde. Er was iets, iets kleins, veranderd in zijn ogen toen hij praatte, al wist ze niet zeker wat. Ze was in ieder geval niet van plan er meteen op door te gaan, en dus schudde ze haar hoofd. 'Nee. Tot mijn zevende woonde ik bij mijn moeder in Frankrijk, en daarna ben ik naar mijn vader in Norwich verhuisd. Tot,' ze moest het even narekenen, 'vier maanden geleden woonde ik daar. Maar ik wilde hier studeren. Er is dichtbij Norwich geen goede universiteit te vinden en ik had eigenlijk ook wel wat behoefte aan vrijheid.' Ze glimlachte naar hem voor ze haar volgende vraag stelde. 'Heb je nog broers of zussen?'

Aiden grinnikte zacht. 'Natuurlijk, ik ben zo'n gevaarlijke jongen.' zei hij met een grijns. Ja, een gevaarlijke jongen die piano speelde, hij was zo'n waaghals. Haar onderzoekende blik maakte hem gek, hij kreeg het gevoel alsof ze met haar grijsblauwe ogen doorheen hem kon kijken, natuurlijk had ze hem meteen door. Hij glimlachte even. 'Ik dacht al dat ik iets anders hoorde aan de manier waarop je praatte. De r is anders.' zei hij. Hij knikte, hij begreep het maar al te goed, dat gevoel van vrijheid had hij zelf ook nodig gehad. Hij had verwacht dat hij velig gesteld was van de vragen en het maakte hij zenuwachtig dat ze steeds dichter kwam bij het onderwerp dat hij absoluut wou vermijden. 'Ik heb nog een jongere zus, die nu ehm ongeveer dertien is.' zei hij en wist er zelfs een glimlach uit te krijgen. 'En jij?' vroeg hij nieuwsgierig.