Let's join forces || Zora

Met een glimlach op mijn gezicht liep Caleb de collegezaal in. Keer op keer voelde het een geweldig gevoel om weer aan een nieuw project te starten. Een nieuwe uitdaging, iets waar hij dan nachten lang aan kon werken zonder zich te vervelen. Ergens in het midden vond hij een plekje waar je alles goed kon zien, maar niet dichtbij genoeg om als "nerd' te worden gezien. Iedereen pakte een blok voor aantekeningen en een pen. Het was drukker dan gewoonlijk in de zaal. Waarschijnlijk zouden er twee studies samen een project moeten doen wat Caleb meestal geen probleem vond aangezien hij erg sociaal is. Naast hem zaten een aantal bekende en onbekende gezichten. Een babbeltje had hij al met een paar van hen gemaakt maar het was niet erg interessant geweest. Terwijl een zucht zijn mond ontglipte begon onze tutor het project uit te leggen. Zoals verwacht moesten de leerlingen van de studie architectuur samen werken met iemand van interieurstyling(?). De personen die samen moesten werken waren bepaald aan de hand van de aanmeldingsformulieren die ze begin dit jaar moesten invullen waar je dus ook je persoonlijke eigenschappen moest invullen.

Met een zucht liep Zora achter een paar andere mensen, het goede lokaal binnen, dat al best vol zat. Ze liep snel naar een plekje dat niet te dicht vooraan was en ging zitten. Ze gooide haar tas voor haar op tafel en keek toen rond, enkel kende ze de mensen van haar klas. Niet veel mensen deden deze studie dus met veel waren ze gelukkig niet. Uit haar tas haalde Zora een schrift en een pen, de opdracht werd uitgelegd en mensen begonnen wat dingen op te schrijven. Er was weer een project, dit keer moesten ze samenwerken met mensen van de architectuur opleiding. Zora had er zin in, ze had bewust gekozen voor deze opleiding omdat je veel met je handen moest doen in de werkplaatsen die ze er hadden. Het werd standaard om maquettes te maken van je nieuwste ontwerpen. Zora keek de zaal rond en glimlachte even naar iemand die toevallig ook haar kant op keek. Als laatste werden de tweetallen opgenoemd, het was helemaal gebaseerd op hoe en wie je bent.

Caleb's blik kruiste zich met de blik van een jongedame. Een blonde jongedame om precies te zijn. Hij schraapte zijn keel toen hij zag dat de blik van het meisje nog steeds op hem gericht was, en glimlachten een luttele seconde naar haar. Zijn aandacht ging weer naar de man die de duo's aan het opnoemen was. Een voor een werd je naar voren geroepen en dan werd je verteld in welke ruimte je kon gaan brainstormen, schetsen en het project werkelijk uitvoeren. "Caleb Martin en Zora Deffington" galmde er door de ruimte. De notitieblok en het etui verdwenen in de old school akte tas. Terwijl Caleb opstond en naar voren liep zag hij ook het meisje, wat dus blijkbaar Zora heette, waar hij net blikken mee gewisseld had ook naar voren lopen. Hij stak zijn hand uit. "Caleb, fijn kennis te maken." fluisterde hij met een Amerikaans accent. Zonder verder op antwoord te wachten liep hij verder naar voren.

Toen ook Zora haar naam opgenoemd werd, stopte ze haar spullen terug in haar tas en gooide die over haar schouder. Ze liep naar voren en zag de jongen waarmee ze net nog oogcontact had ook naar voren lopen. Ze pakte zijn hand vast en schudde die zachtjes, voordat ze hem kon vertellen wie ze was liep hij alweer verder. Ze zuchtte en knikte toen ze te horen kregen waar ze heen moesten. Een klein lokaaltje verderop konden ze heen gaan om te overleggen en te brainstormen. Ze liep voor de jongen aan de zaal uit richting de plek waar ze heen moesten. Ze drukte de deur open en liep naar een van de stoelen die bij een tafeltje stonden. Ze ging zitten en keek de jongen aan, 'Zora.' zei ze nog snel om hem te laten weten hoe ze heette. Ze pakte haar schrift weer uit haar tas en bladerde naar de bladzijde waar haar aantekeningen stonden voor de opdracht. Ze hoopte dat Caleb een jongen was die goed en makkelijk werkte en niet iemand die niet veel gaf om het project.

Toen ze eenmaal in het lokaal zaten nam Caleb meteen de leiding. "Ik wil niet met de deur in huis vallen maar als jij niks aan dit project gaat doen meld ik dit bij de directie en ga ik alleen verder. Het maakt me verder niet zo veel uit wat ze daarna met jou gaan doen maar ik wil hier een goed punt voor halen" De woorden waren zijn mond al uit voor dat hij het in de gaten had. "Sorry, ik kan maar beter even vriendelijk zijn anders wordt het natuurlijk nooit wat" vervolgde hij. Zijn wangen namen een roze kleur aan en verlegen viel zijn blik op Zora. Samenwerken was niet echt zijn ding. "Nou dan kunnen we maar beter eerst even gaan brainstormen, niet?" Even keek hij om zich heen. Ze bevonden zich in een grote ruimte waar veel lichtinval was door de grote ramen. Het leek een beetje alsof hij weer op vakantie in Nederland was. Daar was een oud warenhuis omgebouwd naar een school. Hij vorig jaar met zijn ouders en zijn zusjes geweest. Het idee was om familie daar op te zoeken en te verassen maar eindelijk daar bleken zij een last-minute vakantie geboekt te hebben en de dag ervoor vertrokken te zijn. De familie Martin is toen in het zuiden van het land verbleven en heeft toen vele dingen gezien.

____________________________________________________

Dat gebouw bestaat echt trouwens. Ik zit nu op die school. Ons gebouw staat op de lijst van de 1000 meest belangrijke gebouwen ter wereld.

Zora keek verbaasd naar Caleb en haalde haar wenkbrauwen omhoog, toen hij eenmaal klaar was met zijn verhaaltje, grinnikte ze zacht en keek met een glimlach naar de grond. Hij haalde de woorden uit haar mond, het was precies waar zei dat moment ervoor aan gedacht had. Zora keek weer omhoog naar Caleb en schudde haar hoofd, "Maakt niet uit en natuurlijk werk ik mee aan dit project!" zei ze met een grote glimlach, misschien hield hij niet zo van samenwerken, zelf was ze het onlangs wel gewend. Zora keek in haar schrift naar de aantekeningen die ze in de les gemaakt had ondertussen maakte ze kleine tekeningetjes en krabbeltjes op het papier. 'We moeten dus een huis of een bedrijfsgebouw ontwerpen. Ik zelf zou liever een huis willen doen. Jij?' ze keek de jongen vragend aan en wachtte op een antwoord en zijn mening.

_
Vet! Mijn school lijkt van buiten op een gevangenis. ahahha