What are you doing here?

Aiden haalde de oortjes uit zijn oren en opende een klein hekje die naar het kerkhof leidde. Over het kleine hek kon hij zien hoe de stenen op een onordelijke manier gerangschikt stonden. De meesten waren half omgevallen of helemaal bedekt met gras, mos en andere soorten planten die hij niet kende. In de verte zag hij af en toe een standbeeld die omwikkeld was met planten. Dit waren meestal engelen of andere dingen die enger overkwamen dan ze werkelijk waren. Hij had gehoord dat het een indrukwekkende plaats is en was nieuwsgierig geworden. Zeker als het schemerde buiten was het interessant om hierheen te komen.

Hayden voelde een zachte badjas om haar armen glijden. Met een zacht plofje kwam hij op de grond. Ze pakte hem op en gaf hem aan de styliste. "NOG EEN PAAR FOTO'S, HAY." zei de Italiaanse fotograaf. In de schaarse lingerie poseerde ze bij een engelen beeld. Ze zag een jongen het kerkhof op komen, maar keek snel weer een andere kant op. De koude wind verzorgde haar kippenvel. Maar ze mocht niet trillen. Ze was bezig voor een lingerie collectie die 'The autumn' heet. Al een paar weken was ze bezig en poseerde in het ene lingerie setje na het andere. Ze werd er goed voor betaald. Flits, flits, flits. Een zacht geklik hoorde je. "Nog een paar, nog een paar. Kijk wat meer naar mij Hayden!" schreeuwde hij met een zwaar Italiaans accentje. "Plaats je been wat meer naar achter Hayden!" voegde hij er wat naar toe. "En u borsten iets meer naar voor, ja goedzo! Genoeg sexy." zei hij met een brede glimlach. "Kijk arrogant!" De ij sprak hij uit als ai. Dus het werd KAIK ARROGANT. Ze greens, maar kon zichzelf op tijd bedwingen. "We zijn klaar Hayden." de styliste liep op haar af met de badjas. "We moeten nog opruimen, en er staat hier veel apparatuur dus voor dat we je mee terug kunnen nemen gaat het wel een halfuur duren." zei de styliste met een lichte blos op haar wangen. "Is niet erg, ik kijk hier wel even rond." antwoorde ze vrolijk.

Aiden was net druk met het opschrift lezen op verschillende stenen. Het verhaal dat achter dode mensen zat was altijd erg interessant vond hij. Hij keek verbaasd op toen hij een geflits zag dat de stenen lichtejs liet oplichten zodat hij de tekst beter kon lezen. Was het hier nu aan het bliksemen? Nee dat kon niet, de flitsen kwamen te kort na elkaar en er was helemaal geen gedonder bij. Hij zag iets verder achter zich dat er een hele hoop apparatuur tussen de graven, witte doeken met reflectie en daartussen stond een meisje in lingerie te modelleren. Waarschijnlijk was het voor één of ander blad dat toch niemand zou lezen. Hij keek even naar haar. Meisjes in lingerie waren natuurlijk altijd interessanter dan opschriften op stenen. Maar hij wou niet respectloos overkomen dus wierp haar even een meelevende glimlach toe. Hij had het redelijk koud en aangezien zij daar zo goed als naakt stond moest het voor haar waarschijnlijk nog kouder zijn.

Hayden zuchtte opgelucht. De warme badjas gleed om haar ijskoude huid. "Ehm, we kunnen een mok chocomelk voor je regelen?" zei de stylist lachend. Hmm, chocomelk. Als Hayden nu ergens zin in had dan was het wel in een warme mok nok vol met chocomelk. En dan slagroom erop. "Super graag!" antwoordde ze uit eindelijk. Niet veel later kreeg ze een stomende mok, geurige chocolademelk in handen geduwt. Het slagroom laagje dat er op lag was half gesmolten en verzonk langzaam maar zeker in het bruine vloeibare drankje. Voorzichtig nipte ze er van en liep langs de graven. Vlak voor de jongen hield ze stil. Twee graven stond ze van hem verwijderd. Twee graven, ongeveer anderhalve meter. Ze had zijn glimlach nog niet beantwoord. Daar voor zou nu tijd komen. Een klein glimlachje stuurde ze terug. De badjas had drang om telkens open te waaien en af en toe liet ze hem gaan. Eigenlijk was het wel fijn, de ijskoude lucht tegen haar huid. Ook al waren haar vingers bevroren en haar voeten zich in pumps hadden gewurmd, de warme chocomelk verwarmde haar niet. De glimlach van de jongen, dat was wat haar warm van binnen had gemaakt...

Aiden bukte bij één van de graven, waar een hele tekst op gegraveerd op stond. Dit ging terug tot iemand die in 1827 was gestorven. De tekst die erbij stond was in een oud soort engels gekrast. Hij hoorde een getik van hakken die zijn kant op kwamen en een paar graven verder stond het modellenmeisje naar hem te kijken met een dunne badjas om zich heen gewikkeld. De geur van de warme chocomelk die ze aan het drinken was kwam zijn kant op en hij snoof even de heerlijke geur op. 'Gaat het wel?' vroeg hij en wees even naar de dunne badjas en hij knikte even naar zijn eigen jast die hij droeg. 'Als je een betere jas nodig hebt.' zei hij met een grijns om zijn lippen.

Hayden keek verward naar de jongen. "Ehm, ja het is wel redelijk koud. Maar hoeft niet hoor, ik ben er aan gewend." Ze bracht haar mok aan haar lippen en nipte er weer wat van. "Ook een slokje? Het is heerlijk!" zei ze met een lachje en ze bracht de dampende mok naar voor. Haar ogen onderzochten hem steeds, maar haar blik was lichtelijk verlegen. Hoe verleidelijk het aanbod van de jas ook was, ze kende hem niet. En ze wist niet of ze hem kon vertrouwen. Telkens keek ze kort in zijn ogen, zijn donker blauwe ogen. Ja, ze vond hem wel leuk. Ze bloosde een beetje, en keek weg. De geur van de chocomelk hing in haar neus en haar mok hing nog steeds uitnodigend naar de jongen. "Wat is je naam eigenlijk?" zei ze langzaam. Ze was benieuwd naar zijn naam, en benieuwd waarom hij zo geïntresseerd was in de grafstenen. Zij zelf vond het eigenlijk niks, de enge sfeer die op een kerkhof hing... Nee ze haatte het zelfs. Maar als ze een beetje geld wou verdienen moest ze wel. En ze wouden voor de hele collectie maar één model gebruiken, en zij was daar voor uitgekozen. Vanwege haar slanke bouw en haar lichte huid, zeiden ze.

Aiden glimlachte even en haalde zijn schouders op. Ze stak de chocolademelk naar hem uit en hij nam hem even aarzelend aan. Dit meisje was wel een uitbundig type, dat zag hij meteen. Hij nam een aarzelend slokje en gaf hem daarna terug aan haar. 'Bedankt.' zei hij met een brede grijns om zijn lippen. Zij had de chocolademelk namelijk meer nodig dan hij. Haar blik bleef hangen in zijn ogen en hij grijnsde even naar haar. Haar blozende wangen waren hem half en half opgevallen, maar hij nam aan dat het vooral door de kou kwam. Hij glimlachte naar haar. 'Ik heet Aiden, en jij?' vroeg hij terug aan haar.

Hayden sprak langzaam haar eigen naam uit. "Hayden..." Op dat moment kwam de fotograaf naar Hayden toe. "Hayden, lieverd! Hoelang wil je hier nog blijven hangen?" sprak hij. Hayden moest even grinniken om zijn Italiaans accentje, maar keek hem daarna serieus aan. "Je kunt je omkleden in dat cafeetje daar zo!" ging hij verder. Toen draaide hij zich met een ruk om en liep met brede, grote passen weg. "Ehm, ik denk dat ik me even om ga kleden. Is dat goed?" Terwijl ze het zei nipte ze de chocomelk helemaal op. "Tot zo!" zei ze en daarna liep ze naar het cafeetje toe. Ze kreeg een kamertje toegewezen, een kantoortje. Ze kleedde zich snel weer om en liep toen terug naar het kerkhof. Gehuld in een donker groen vest dat tot net over haar heupen reikte en een zwart topje met een mint groene skinny. Aan haar voeten droeg ze zwarte hakjes, met een paar spikes op de achterkant. Kleine stapjes maakte zich een weg naar het kerkhof, dat er vanaf hier angstaanjagend uit zag.

Aiden moest even lachen. 'Dat lijkt best wel op mijn naam.' lachte hij en keek even naar de fotograaf die tussen hen beiden kwam staan. Aiden vond die fotograaf maar een irritant type, ook veel te druk en te open naar zijn zin, en voor hij het wist was de fotograaf alweer weg. Hij knikte begrijpend toen ze zei dat ze zich ging gaan omkleden. Hij begreep het maar al te goed. 'Tot zo.' zei hij met een glimlach en zwaaide even naar haar. Hij liep weer langzaam tussen de graven door, weg van de set en de drukke fotografen die aan het opruimen waren. Zelf op de meest dode plek van London had je geen rust. Hij stak zijn handen in zijn broekzakken en liep langzaam verder tussen de verschillende graven. Hij hoorde op de achtergrond een getik, vast dat meisje die al aan het terugkomen was.

Hayden ging naast hem staan en keek naar het graf waar hij naar keek. Een oude man liep als een soort pinguïn naar een graf, knielde en legde een grote bos rode rozen neer. 'Maria Carey' stond op het graf. Dan was hij waarschijnlijk Mr. Carey. Eigenlijk irriteerde Hayden zich dood aan de hakken, en wou ze ze eraf rukken. Misschien een goed idee, ze waren ook zonder hakken leuk. Maar of het vlekkeloos zou gaan was niet zeker, waarschijnlijk waren ze dan helemaal verprutst en kon ze ze weggooien. Nee, ze zou het maar niet doen. Ze stapte naar een graf die helemaal versierd was. Haar ogen schoten langs het opschrift, trein ongeluk, 3 jaar geleden, we zullen je nooit vergeten. Dat waren de stukjes die ze las. Aardig, maar haar boeide het niet zo veel. Eigenlijk gaf ze niet meer om dode mensen. Ze hield gewoon van levend, over de dood wou ze ook niet nadenken. Als het over de dood ging ontweek ze het weer.

Aiden keek even naar de man die bloemen kan leggen en hij richtte beleefd zijn blik de andere kant op. Aiden was niet iemand die keek naar anderen als ze verdriet hadden. Hij draaide zich even om en wachtte tot Hayden met hem zou meegaan, maar hij zag dat ze zelf al wegliep naar een ander graf liep. Hij liep traag achter haar aan en glimlachte even. 'Boeiend om te lezen he?' vroeg hij met een glimlach om zijn lippen. Zeker toen hij zag hoe verveeld ze keek. Hij vond het wel interessant, maar hij verwachtte ergens wel dat een meisje die in lingerie rondloopt iets spannenders verwacht dan naar saaie graven kijken. Hij neuriede een liedje terwijl ze samen tussen de graven liepen.