I think I've lost something..

Aiden liep met de kinderen die hij afhaalde van school door het Zuidelijke gedeelte van London. Dit was normaal eigenlijk wel een omweg voor hem, maar hij moest gewoon eerlijk toegeven dat de parken en speeltuinen hier veel leuker waren. Het kinderlijke in zich was daar heel erg van overtuigd. Hij keek even opzij naar James en Susan die vrolijk naast hem liepen. hij wist nog de eerste keer dat hij bij die kinderen ging, ze waren doodsbang geweest van hem, omdat hij een jongen was en omdat hij niet heel erg klein was. Hij luisterde naar hun zorgeloze gepraat over school, hun ouders en hun dieren. Hij liep naar het park waar hij vaker met hen kwam en ze renden meteen weg om hun favoriete speeltuig op te zoeken. Hij liep er meestal wat tussen, kijkend of ze niets gevaarlijk uithaalden.

Lily was doodmoe; door school was er die nacht van slapen niks gekomen en ook uitslapen kon niet. Ze had net een paar uurtjes werken achter de rug in het muffe, donkere CD zaakje en had wat frisse lucht nodig. Ze zocht het dichtstbijzijnde park op en liep een klein rondje. Het zachte windje en de weinige zonnestralen deden haar goed. Met gesloten ogen, handen in haar zakken en muziek in haar oren liep Lily langzaam over het grindpad langs de vele bomen en speelplaatsen. Soms vroeg ze zich af of het nog wel zin had, het vele werken en daarbij ook nog hard te studeren. Maar ze wist dat het moest, en het nodig had om haar vele dromen waar te maken. Na een diepe zucht opende ze haar ogen.

Aiden vond het soms echt moeilijk om beide kinderen in de gaten te houden. Zeker als hij wist dat Susan altijd veel aandacht nodig had. Hij hoorde haar stemmetje die hem riep. Ze was gevallen op haar knie en was ervan geschrokken. Hij bukte bij haar neer en haalde voorzichtig het vuil uit de knie. 'Maak je geen zorgen, we verzorgen het straks thuis wel.' zei hij geruststellend en ging even door haar haar. Bij die woorden zette ze zich recht en rende weer weg, natuurlijk kon ze de schommel niet alleen laten. Hij keek even om zich heen om te kijken waar James was, de kleinste die nog geen vier jaar oud was. Hij zag hem nergens op de speeltuigen en hij begon beter om zich heen te speuren. Geen enkel teken van James te bespeuren. 'Blijf even hier' zei hij tegen Susan en liep verder, op zoek naar James.